ز هجرانت چنانم جان بسوزد                 که بر جانم دل هجران بسوزد

ز می چون لعل سازی آتشین رنگ         خضر در چشمهء حیوان بسوزد

ز جور پاسبانش بیم آن است                 که آهم خانهء کیوان بسوزد

مده زاهد رهم در کعبه ترسم                 ز دود کفر من ایمان بسوزد

ز پیکان تو گفتم دل بسوزم                  کنون ترسم ز دل پیکان بسوزد

سبق خوان کتاب عشق جانان                گنه نبود اگر قرآن بسوزد

                          چو شد یعقوب رخت افکند یغما

                          الهی کلبه احزان بسوزد

درد عشق

عاشقان راست قضا هرچه جهان راست بلا         نازم این قوم بلاکش که بلا گردانند

اهل دردی که زبان دل من داند چیست               دردمندم من و یاران همه بیدردانند

بهر نان بر در ارباب نعیم دنیا                       مرو ای مرد که این طایفه نامردانند

آتشی هست که سرگرمی اهل دل از اوست          نه عجب گر بجهان اینهمه خونسردانند

چون مس تافته اکسیر فنا یافته اند                   عاشقان زر وجودند که رو زردانند

شهریارا مفشان گوهر طبع علوی                    چز به آنانکه بهای دُر و گوهر دانند